اي مسافر !
اي جدا ناشدني !

گامت را آرام تر بردار ! از برم آرام تر بگذر !

تا به کام دل ببينمت...

بگذار از اشک سرخ گذرگاهت را چراغان کنم...

آه ! که نميداني ... سفرت روح مرا به دو نيم مي کند ...

و شگفتا که زيستن با نيمي از روح تن را مي فرسايد ...

بگذار بدرقه کنم واپسين لبخندت را و آخرين نگاه فريبنده ات را...

مسافر من ! آنگاه که مي روي کمي هم واپس نگر باش...

با من سخني بگو مگذار يکباره از پا در افتم ...

فراق صاعقه وار را بر نمي تابم ...

جدايي را لحظه لحظه به من بياموز...

آرام تر بگذر ...

وداع طوفان مي آفريند... آیا فرياد رعد را در طوفان وداع نمي شنوي ؟!

باران هنگام طوفان را که مي بيني ! آري باران اشک بي طاقتم را که مي نگري ...

من چه کنم ؟ تو پرواز مي کني و من پايم به زمين بسته است ...

اي پرنده ! دست خدا به همراهت ...

اما نمي داني ... نمي داني که بي تو به جاي خون اشک در رگهايم جاريست ...

از خود تهي شده ام ... نمي دانم تا باز گردي مرا خواهي ديد ؟؟؟

هستی من یه قلب ساده

که برگ توی دست باده

خیلی وقته دلم می خواد بگم دوست دارم بگم دوست دارم بگم دوست دارم

از تو چشمای من بخون که من تورو دارم فقط تورو دارم بی تو کم میارم

نبینم غم و اشک و تو چشمات نبینم داره میلرزه دستات نبینم ترس و توی نفسهات ببین دوست دارم

منم مثل تو با خودم تنهام منم خسته از تموم دنیام منم سخت میگذره همه شبهام ببین دوست دارم

دوست دارم وقتی که چشماتو می بندی با من به دردای این دنیا می خندی آروم میشم بگی از غمات دل کندی بیا به هم بگیم دوست دارم

دوست دارم من اون چشمای قشنگت رو دارم واست می خونم این آهنگت رو هر چی میخوای بگو از دل تنگ تو بیا به هم بگیم دوست دارم

نبینم غم و اشک و تو چشمات نبینم داره میلرزه دستات نبینم ترس و توی نفسهات ببین دوست دارم

منم مثل تو با خودم تنهام منم خسته از تموم دنیام منم سخت میگذره همه شبهام ببین دوست دارم

دوست دارم وقتی که چشماتو می بندی با من به دردای این دنیا می خندی آروم میشم بگی از غمات دل کندی بیا به هم بگیم دوست دارم

دوست دارم من اون چشمای قشنگت رو دارم واست می خونم این آهنگت رو هر چی میخوای بگو از دل تنگ تو بیا به هم بگیم دوست دارم

ماندن همیشه خوب نیست...

رفتن هم همیشه بد نیست...

گاهی رفتن بهتر است.گاهی باید رفت...

باید رفت تا بعضی چیز ها بماند...

. . .اگر نروی هر انچه ماندنیست خواهد رفت...

اگر بروی شاید با دل پر بروی و اگر بمانی با دست خالی خواهی ماند...

گاهی باید رفت و بعضی چیزها که بردنی ست با خود برد...

مثل یاد،مثل خاطره ،مثل غرور...

و انچه ماندنیست را جا گذاشت،مثل یاد،مثل خاطره،مثل لبخند...

رفتنت ماندنی می شود وقتی که باید بروی،بروی...

و ماندنت رفتنی میشود وقتی که نباید بمانی،بمانی

از خیابان های بی درخت رد میشوم...

و برای پنجره هایی که هنوز بازند ، غزل میخوانم...

و شعرهای کوچکم را روی شیشه های...

... مه گرفته قطاری که توقف کرده است مینویسم

در شبهای بی چراغ دستم را به سوی ماه دراز میکنم...

آیا میتوانم ترانه های روشن را از روسری اش بچینم

دلم تاریک است چشمهایت را باز کن...

تا زیباترین آینه های جهان را ببینم...

گاهی دلم تنگ می شود

1- افغانی ……….……..صدقه تو شونوم!………….!Sadghe to shonom

بخش نیرنگ آمیز عاشق بودن این است که می تواند شما را ترغیب کند خودتان باشید. شما دوست دارید کسی که قرار است شریک زندگیتان شود همیشه خوشحال و خوشبخت باشد و تنها راه آن این است که خودِ واقعیتان باشید. مطمئناً الان که او را اینقدر دوست دارید دلتان نمی خواهد با دروغ با او زندگی کنید اما باید مراقب باشید که به چه اعتراف می کنید. یادتان باشد که بین صداقت و دورویی سکوت است. اگر اینقدر بزرگ شده اید که عاشق شوید، پس اینقدر عاشق شده اید که بفهمید بعضی وقت ها باید ساکت باشید.

شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظرشدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخ...ترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده.

لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه میکنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را که  میبینه باور نمی کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه :

سلام عزیزم. دارم برات نامه می نویسم. آخرین نامه ی زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمه. کاش منو تو لباس عروسی می دیدی. مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟! علی جان دارم میرم. دارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادم. می بینی علی بازم تونستم باهات حرف بزنم.
دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیم. ولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم. دارم میرم چون قسم خوردم ، تو هم خوردی، یادته؟! گفتم یا تو یا مرگ، تو هم گفتی ، یادته؟! علی تو اینجا نیستی، من تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم تویی، چرا کنارم نمیای؟! کاش بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ می کنه. کاش بودی و می دیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موند. علی مریمت داره میره که بهت ثابت کنه دوستت داشت. حالا که چشمام دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره می لرزه ، همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره. روزی که نگاهم تو نگاهت گره خورد، یادته؟! روزی که دلامون لرزید، یادته؟! روزای خوب عاشقیمون، یادته؟! نقشه های آیندمون، یادته؟! علی من یادمه، یادمه چطور بزرگترهامون، همونهایی که همه زندگیشون بودیم پا روی قلب هردومون گذاشتند. یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد بیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغش.

یادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری اسمشو بیاری. یادته اون روز چقدر گریه کردم، تو اشکامو پاک کردی و گفتی گریه می کنی چشمات قشنگتر می شه! می گفتی که من بخندم. علی حالا بیا ببین چشمام به اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم. هنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریب که چشمات تو چشمای من نیافته ولی نمی دونست عشق تو ، تو قلب منه نه تو چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کرد چون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای من تو نگاه تو بود نه تو دستات. دارم به قولم عمل می کنم. هنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگ. پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو را ندارم. نمی تونم ببینم بجای دستای گرم تو ، دستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشه. همین جا تمومش می کنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی خوام. وای علی کاش بودی می دیدی رنگ قرمز خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان! عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شده. می خوام ببینمت. دستم می لرزه. طرح چشمات پیشه رومه. دستمو بگیر. منم باهات میام ….
پدر مریم نامه تو دستشه ، کمرش شکست ، بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می کنه. سرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرش بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهار چوب در یه قامت آشنا می بینه. آره پدر علی بود، اونم یه نامه تو دستشه، چشماش قرمزه، صورتش با اشک یکی شده بود. نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد نگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردند و بهم نگاه کردند سکوتی که فریاد دردهاشون بود. پدر علی هم اومده بود نامه ی پسرشو برسونه بدست مریم اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود. حالا همه چیز تمام شده بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شده. حالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت! مابقی هر چی مونده گذر زمانه و آینده

و باز هم اشتباهاتی که فرصتی واسه جبران پیدا نمی کنند…

                                         به نام دو کبوتر دل باخته ی عشق

سلام سلامی که از ابشارهای تواضع شروع میشودو به ریگزارهای دوستی میریزد.پس ای عزیز تر از جانم:

                                                                            عشق را دوست دارم:  نه در قفس

                                                                               بوسه را  دوست دارم: نه در هوس

                                                                                  تو     را   دوست دارم :تا اخرین نفس

نمی دانم تولد چیست؟                                           فقط میدانم اجبار است.

نمی دانم زندگی چیست؟                                       فقط میدانم بیهوده است.

نمی دانم عشق چیست؟                                      فقط میدانم انها زود گذرند.

نمیدانم محبت چیست؟                                          فقط میدانم در انسانها نیست.

*چه اشتباه قشنگی کردم که عاشق تو شدم*

                                                                         *خداکند من همیشه اشتباه کنم*

*اگر عاشق شدن یارب گناه است *

                                                                         *دل عاشق شکستن صد گناه است*

۱۰۰۰جمله ی عاشقان را پیش ۹۰۰ عاشق با ۸۰۰ معشوق در ۷۰۰ جا با ۶۰۰ زبان و ۵۰۰ بار ترجمه کرده و ۴۰۰ دیوان عاسق  ان ۳۰۰در۲۰۰ جا به ۱۰۰ زبان و ۹۰ معلم این ۸۰ جملات را یاد گرفته اند و به ۶۰دوست خود به ۵۰ زبان یاد دادند و ان ۴۰ نفر با ۳۰ بار شکوه و ۲۰ بار التماس ازان جمله عاشقان ۱۰ زبانش را به ۹ جا گرفتند یا در ۸ نفررا با ۷ ماشین به ۶ رنگ و ۵ سیلندر و با ۴ سرنشین با ۳ صندلی به ۲ جای بارانی بردم تا بگویم.

دوست دارممممم...